zdjęcie pobrane z http://img.webme.com/pic/j/jolanta-golebiewska/ogien-czerw.jpg

Znaczenie żywiołu ognia astrologi

 Znaki ognia są wybuchowe, jeśli jednak właściwie będzie się z nimi obchodzić, mogą być bardzo korzystne. Właściwie wszystkie znaki żywiołu ognia powinny być trzymane pod kontrolą, żeby nikomu nie szkodzić. Mogą być emocjonalnie niestabilne, a jednocześnie bardzo namiętne.

Ogień może zmienić swoje postępowanie w mgnieniu oka. Osoby urodzone pod astrologicznym znakiem żywiołu ognia są bardzo dynamiczne, a ich działania rozprzestrzeniają się jak prawdziwy ogień. Stoją zwykle na "linii frontu", jako pierwsi skaczą w nieznane i podejmują inicjatywę
z niesamowitym entuzjazmem. Ogień nie jest rzeczą fizyczną, jest raczej siłą
- mistyczną i tajemniczą. Ludzie żywiołu ognia postrzegają świat poprzez intuicję, ufają swojemu instynktowi. A przynajmniej powinny to robić, ponieważ ich intuicja rzadko się myli.

Osoby żywiołu ognia mają silne poczucie własnej wartości i siły. Podobnie jak ogień, nie zważają na nic i na nikogo na swojej drodze. Po prostu idą szybko przed siebie. Ogień nie lubi stagnacji, zawsze musi rozprzestrzeniać się
i docierać do nowych miejsc. Osoby żywiołu ognia są więc impulsywne
i najpierw działają, dopiero potem myślą.

Znaki żywiołu ognia to: Baran, Lew, Strzelec

informacje pobrane z http://przewodnikduchowy.pl/wt/zywioly.php

Zdjęcie pobrane z http://www.twojebieszczady.net/fauna/salamandra.php

Ogniste zwierzęta

W dawnych czasach uważano, że salamandry są zwierzętami odpornymi na działanie płomieni, a nawet, że potrafią one ugasić ogień. Czasami, z powodu ich jakoby szczególnego upodobania do ognia, uznawane były za symbol artylerii. 
 

Salamandra - zwierzę ogniste

W dawnych czasach uważano, że salamandry są zwierzętami odpornymi na działanie płomieni, a nawet, że potrafią one ugasić ogień. Czasami, z powodu ich jakoby szczególnego upodobania do ognia, uznawane były za symbol artylerii. 

 Trudno wyjaśnić, skąd wziął się taki przesąd. Może z powodu ognistych, żółtych, pomarańczowych lub czerwonych plam na czarnym tułowiu? Może ktoś, kiedyś, wrzucił do ogniska spróchniały pień drzewa, z którego wyłoniła się ukrywająca się tam salamandra i tak zapamiętał to piękne zwierzę „chodzące wśród płomieni”? Jedno jest pewne - przesądy te nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Salamandra plamista (Salamandra salamandra) jest, co prawda, wybitnie lądowym płazem, jednak na dłuższą metę nie wytrzyma bez wilgoci, nie mówiąc już o chodzeniu wśród ognia. 

  

W ciągu dnia salamandry ukrywają się w najróżniejszych, zasłoniętych przed działaniem słońca miejscach: norach gryzoni, pod kamieniami, w spróchniałych pniach, pod płatami ziemi itp. Mogą także chować się w samodzielnie wygrzebanych norkach. Zdarza się, że podczas ulewnych deszczy salamandry opuszczają kryjówki także w dzień.

 Salamandry żyją w górskich lasach liściastych lub mieszanych oraz rzadziej - iglastych. Przebywają najczęściej w miejscach wilgotnych, w pobliżu źródeł i strumieni. Zbiorniki płynącej wody stanowią miejsca rozwoju ich larw. Spotkanie salamandry nie należy do częstych przeżyć. Niekiedy, szczególnie w czasie letnich ulew, wszędzie ich pełno, a kiedy indziej - nawet wytrwale poszukując - nie można żadnej znaleźć.

informacje pobrane z http://magazyn.salamandra.org.pl/m03a11.html